Santiago

Ostatni dzien. Szkoda, bo bardzo mi sie tu spodobalo. Wszystko sie udalo, nie bylo zadnych problemow, mimo ze plan byl bardzo napiety i kilka razy nie chcialo mi sie wierzyc, ze wszystko wypali. A jednak.
Po sniadaniu w hotelu, wokol ktorego przez cala noc trwala balanga- skonczyla sie kolo 5 nad ranem, poszlam zwiedzic dom noblisty Pablo N...nie bardzo wierzylam sugestiom, ze to highlight Santiago i ze koniecznie trzeba.., ale musze przyznac, ze warto bylo. Po pierwsze znowu sie czegos nauczylam i o kulture obilam, bo drugie sam dom jest bardzo ciekawy. Przyklad architektury szalonej, skupionej na potrzebach mieszkancow, ich gustach, zwyczajach, aspiracjach. Chodzac po nim z audioguidem swietnie mozna bylo zorientowac sie w stylu zycia i zamilowaniach jego wlascicieli. Bardzo interesujacy dom.
Poniewaz juz dawno nie biegalam po gorach, na zakonczenie postanowilam w samo
Poludnie wdrapac sie na cerro bellavista. Jak juz pisalam w Chile bylo dzisiaj swieto koscielne, a na wzgorzu znajduje sie ogromny pomnik Matki Boskiej, do ktorej sie dzisiaj pielgrzymowalo. przekonalam sie o tym dopiero na gorze, gdzie wpakowalam sie na tysiace wiernych i msze. Potem juz tylko truchcikiem na lotnisko i fiu....

Chile jest bardzo europejskie...wiedzialam o tym juz wczesniej, ale nie myslalam, ze bedzie to dla mnie zaleta. A jednak. Ludnosc jest bardzo zroznicowana, jezykiem oficialnym jest hiszpanski, ale na ulicach nie spotyka sie typowych latynosow, jak np. w Peru, czy Meksyku. Sa potomkowie Anglikow, ktorzy mimo, ze nigdy nie byli w krolestwie, dalej sie nimi czuja, sa potomkowie Niemcow, prowadzacy swoje knajpy i teraz przed swietami dekorujacy wszystko co sie da na czas adwentu, sa oczywiscie Hiszpanie, Indianie, chociaz tych widzi sie malo...niby wszedzie sa flagi chilijskie, ale czuje sie taki malenki kompleks, albo moze to poprostu brak arogancji. Rewelacyjnie slucha sie jak sie ze soba przekomazaja sasiedzi- chilijczycy, argentynczycy i brazylijczycy, chociaz ci ostatni sa tu bardzo lubiani.
Nie spotkalam sie nigdy z nieuprzejmoscia, agresja ( Valprosio- potraktujmy jako wyjatek potwierdzajacy regule). Nie mialam wrazenia zeby ktos chcial mnie naciagnac, oszukac...czasem pytajac o droge spotykalam sie z niekonkretnymi odpowiedziami, jakby moi rozmowcy nie znali odpowiedzi, ale nie chcieli sie do tego przyznac. Na pustyni wszyscy byli super serdeczni, wrecz nadwyraz. W Punta Arenas bardzo mili, na Chiloe troche bardziej zachowawczy, ale bardzo pomocni.
O napojach pisac chyba nie trzeba, bo to kraj winem plynacy, dla turystow organizowane sa specjalne degustacje win polaczone ze zwiedzaniem winnic- tego juz nie dalam rady dopisac do mojego programu. Degustowalam na wlasna reke. Jedzenie bylo smaczne, nigdy sie nie strulam, chociaz gdybym musiala odpowiedziec na pytanie, jaka jest charakterystyczna kuchnia chile- nie umialabym powiedziec. Duzo ryb, owocow morza,czasm napatoczyla sie lama, oczywiscie steki, hamburgery, poza tym wszystkie smaki swiata. Z kawa jest maly problem, bo chilijczycy generalnie jej nie pija i czasem nawet w knajpach byl problem z mlekiem, a najchetniej serwowana jest nesca.
Przyroda jest zabujcza! I dla niej warto tu przyjechac. Tu jest wszystko: gory, wulkany, pustynia, jeziora, wybrzeze- i to w jakich ilosciach. Wszedzie mozna cos robic, wszedzie jest baza, wszystko jest mozliwe. I piekne! Moglabym tu pewnie i rok siedziec i skakac ze szczytu na szczyt, z rzeki do jaziora i pewnie by mi sie nie znudzilo.
Miast widzialam niewiele, mimo ze staram sie poza Europa unikac stolic, to nawet pod tym wzgledem Chile wygrywa. Santiago poznawalam pospiesznie, podczas moich krotkich pobytow miedzy lotami i musze bowiedziec, ze jest OK. Jest dobrze zorganizowane, ma swoje ladne budowle, ma zielone wzgorza, z drugiej strony oczywiscie przedmiescia- na ktorych lepiej sie nie znalesc samemu noca, ma bloki, smog...stolica.

Komentarze (0)